Wspólna zabawa jest wspaniałym, najlepszym chyba, sposobem na to, by tę funkcję poznawczą we właściwy sposób ukierunkować. Biorąc zaangażowany udział w aktywności swoich pociech rodzice nie tylko przekazują mu konkretną wiedzę, ale też bezpośrednio kształtują jego osobowość. Stare powiedzenie głosi: „czym skorupka w młodości nasiąknie, tym na starość trąci” – i jest to najprawdziwsza prawda.
Spędzając czas razem.
Warto spędzać czas i bawić się z dziećmi dlatego, że na etapie bardzo wczesnej młodości tylko w ten sposób można skutecznie wpływać na ich rozwój – zarówno intelektualny, duchowy, jak i emocjonalny. Najgorsze, co rodzic może zrobić, to zasypać swoją ukochaną pociechę przysłowiową górą wspaniałych zabawek, a następnie pozostawić samą sobie. Młody umysł i młody duch to słynna „tabula rasa”, którą trzeba odpowiedzialnie zapisać – w innym wypadku zapełni się jedynie chaotyczną mieszanką przypadkowych wiadomości i wzorców. Często niestety bardzo niebezpiecznych w późniejszych etapach dojrzewania.
Oprócz tego wszystkiego powinniśmy pamiętać o jeszcze jednej, niezmiernie ważnej rzeczy. Kiedy dzieci nie chcą z nami rozmawiać albo kiedy mamy poczucie, że coś przed nami ukrywają, to jest to znak, że w tej wspólnej relacji „rodzic-potomek” nie wszystko układa się tak jak powinno. Brak szczerości – zarówno zresztą u dzieci, jak i u rodziców – oznacza nic innego, jak brak zaufania lub strach przed reakcją drugiej strony. Dzieci, które czują (a ich zmysły są na to wyjątkowo wrażliwe), że rodzice im nie ufają lub też same nie ufają im, nie skierują do nich swoich kroków, kiedy będą potrzebować pomocy. A prędzej czy później każde z nich potrzebuje… Szukanie - w krytycznej z punktu widzenia młodego człowieka sytuacji – wsparcia u rówieśników, u całkiem obcych ludzi lub – co gorsza – w Internecie, często niestety ma efekty, o których strach jest nawet myśleć.
Otóż wspólne przebywanie i zabawa – jak nic innego – doskonale buduje i wzmacnia więzi emocjonalne pomiędzy dziećmi i rodzicami. Jeśli przeznaczymy wystarczająco dużo czasu dla swojej pociechy, poznamy jej potrzeby, marzenia i lęki, nauczymy się z nią porozumiewać (a nie tylko do niej mówić) i damy jej jasno – już od najwcześniejszych dni życia – odczuć, że jest otoczona naszą miłością i zaufaniem, to takie więzi przetrwają nawet w ogniu najgorszej próby. Dzięki temu nasze dziecko będzie mogło żyć szczęśliwie i bezpiecznie. A przecież tego każdy rodzić pragnie chyba najbardziej…
Powrót
